Het is al even geleden dat ik een blog schreef, maar dat betekend niet dat ik stil heb gezeten. In tegendeel zelfs! Ik ben veel op pad geweest, heb de eerste workshops gegeven, ben begonnen met hondenfotografie en ik ben achter de schermen bezig geweest met een project die ik voor een fotografiecursus moest uitvoeren.
Na wat wikken en wegen werd het onderwerp van het project ‘dieren in hun omgeving’. Er worden heel vaak close-up foto’s gemaakt van dieren. Ook dat vind ik heel mooi, maar juist de omgeving waarin ze leven vertelt vaak zoveel meer over een dier. Dat was dan ook mijn doel met dit project: de prachtige omgeving met daarin het dier laten zien.
Bij het uitzoeken van de foto’s viel het me op dat er iedere keer maar één dier op de foto staat en zo is de titel van het project geboren: ‘Alleen op de wereld’. Een thema wat ook omschrijft hoe ik me vaak voel als ik ’s ochtends vroeg helemaal alleen met camera door de natuur loop. Genieten!
Het Konik paard
Ieder die mij een beetje kent, weet dat ik als de dood ben voor paarden. Voor mij een hele opgave dus om een paard de foto te zetten. Nu staan Konikpaarden bekend als redelijk rustige paarden, maar in dit gebied zijn ze niet heel erg gewend aan mensen en dat was te merken.
Ondanks dat ik op grote afstand bleef, waren ze erg onrustig en na een paar minuten observeren kwam deze knaap opeens helemaal alleen aanstormen. Gelukkig zat er nog een klein, droogstaand slootje tussen ons in en bleef hij staan. Een prima moment om hem in zijn omgeving op de foto te zetten, maar daarna ben ik met gierende hartkleppen zo rustig mogelijk weggelopen.
De huismus
Een tuinvogel in zijn/haar omgeving en genomen in de tuin; een uitgedachte foto voor het project, maar dan moet het nog wel lukken. In eerste instantie hoopte ik op een pimpelmeesje, maar deze lieten het die dag afweten. De huismusjes kwamen wel opdagen en eigenlijk is er geen beter vogeltje voor dit project te bedenken.
De huismus staat namelijk op de rode lijst wat betekend dat deze soort kwetsbaar is. In de vorige eeuw is er namelijk een grote afname geweest in het aantal huismussen. Het aantal is inmiddels stabiel, maar door steeds minder nestgelegenheden (door bv. verstedelijking en het verdwijnen van ouderwetse pannendaken) en minder groen (dus minder insecten om te eten) is het herstel nog te beperkt om de huismus van de rode lijst af te kunnen halen. (nog) Niet alleen de op de wereld dus, maar wel een soort om aandacht aan te geven.
Gelukkig hebben wij in de tuin nog heggen staan waarin ze zich kunnen verstoppen, voedsel kunnen vinden en kunnen nestelen wat er voor zorgt dat ik deze leuke vogeltjes met regelmaat op de gevoelige plaat kan zetten.
De visdief
Een ontzettend snelle en sierlijke vogel; de visdief. Ook de visdief staat helaas op de rode lijst en is dus een kwetsbare soort. Onder andere door overbevissing, maar ook door verslechtering van de nestgelegenheden heeft deze vogel het moeilijk.
Tijdens een weekendje kamperen in de Brabantse Biesbosch kwam ik wel een aantal visdiefjes tegen. Ondanks dat ik al vroeg op pad was, werd het licht al snel behoorlijk hard. Normaal gesproken stop ik dan met fotograferen en geniet vooral van de omgeving, maar ik wilde per se een vliegende visdief op de foto hebben. Door het hardere licht kon de sluitertijd wel flink omhoog, waardoor de visdief er toch scherp op staat. In combinatie met de geelgroene bomen op de achtergrond vond ik het toch een bijzondere foto.
Ook deze soort is (nog) niet alleen op de wereld, maar verdiend wat extra aandacht om te kunnen beschermen.
Het ree
Mijn favoriet: het ree! Hun reebruine ogen en hun vaak lange wimpers maken dat ik me iedere keer weer verwonder over de schoonheid van reeën. Als er dan ook nog een prachtige, winterse omgeving ontstaat door rijp kan ik het niet laten om op zoek te gaan naar reeën.
In de winter leven reeën in groepen, ook wel sprongen genoemd. Dit bokje was dus zeker niet alleen, maar hield een klein moment even de omgeving in de gaten om er zeker van te zijn dat hij en zijn soortgenoten geen gevaar liepen.
De knobbelzwaan
Een vroege, mistige ochtend in september. Terwijl we naar Hank rijden, wordt het alleen maar mistiger en even zijn we bang dat het niks wordt. Met zulke dichte mist met een kano de Biesbosch in is niet verstandig. Gelukkig trekt het bij aankomst al wat meer open, pompen we de kano op en gaan toch het water op. Het zonnetje komt heel zacht door en de nevel boven het water is prachtig.
Familie zwaan komt ons tegemoet zwemmen. Zwanen blijven vaak hun leven lang bij elkaar, maar soms heb je even een momentje voor jezelf nodig. Zeker als ook je puberende kinderen er nog bij zijn. Een moment van rust voor deze zwaan in een sprookjesachtige, verstilde omgeving.
Bronstig damhert
Oktober is de tijd voor de damhertenbronst. Deze bronst gaat er niet zo heftig aan toe als de edelhertenbronst, maar is ook fantastisch om te zien. De mannetjes graven bronstkuilen, vechten met elkaar om de dames en om lekker te ruiken voor de dames sproeien ze zichzelf onder met urine.
Al deze taferelen waren in de duinen van Zeeland goed te volgen. Ondanks dat deze bok al behoorlijk versleten was en een schorre stem had van het vele burlen, ging hij er toch nog eens voor staan. Helemaal alleen, op een hoger stuk duin en duidelijk laten horen dat hij op dat moment de baas was.
Het edelhert
Het is half oktober als we besluiten een dagje Veluwe te doen. Is even een heen en weer gereis zonder overnachting, maar dat maakt niet uit. ’s Ochtends bij aankomst is het zo mistig dat er geen klap te zien is. Ondanks dat staan we droog en vermaken we ons prima. Natuurlijk heb ik nog een sprankje hoop op ‘nabronst activiteiten’, maar helaas.
Om even op te warmen zoeken we tussen de middag een pannenkoekrestaurant op. Na een flinke spekpannenkoek gaan we weer terug naar dezelfde plek. De mist is inmiddels wat meer opgetrokken, maar het is nog steeds soepweer; nat en druilerig.
Het is heel lang stil, maar dan opeens komt er toch een jong edelhert voor het uitkijkpunt langs lopen. Hij weet niet zo goed wat hij van ons moet vinden en blijft rustig, maar toch ook een tikkeltje nieuwsgierig kijken. In zijn uppie vervolgt hij zijn tocht naar het bos. Een mooi moment wat de rest van de druilerige dag helemaal goed maakt.
De haas
Hazen zijn solitaire dieren en leven dus voornamelijk alleen, behalve wanneer het rammeltijd is. Tijdens de rammeltijd zitten de mannetjes achter de vrouwtjes aan en zie je soms velden vol met hazen. De vrouwtjes zijn hier niet altijd van gediend en geven de mannetjes dan letterlijk een pak ‘rammel’.
Deze haas was wel helemaal alleen zijn maaltje bij elkaar aan het zoeken. Het weer was niet geweldig, maar de haas leek er geen last van te hebben. Op het moment dat ik de foto wilde gaan maken begon het aardig te regenen en moest ik snel mijn regencover uit de auto halen. Gelukkig had de haas ook daar geen last van en bleef nog even mooi model zitten.
De ijsvogel
De ijsvogel; als je het mij vraagt één van de mooiste vogeltjes die in Nederland te vinden is. Hun oranjeborst in combinatie met hun prachtige, blauwe rug en vleugels maakt het een bijna een tropische vogel. Naast hun tropische verschijning zijn ze ook razend snel; ze worden niet voor niets de ‘blauwe flits’ genoemd.
Tijdens een kanotocht door de Biesbosch afgelopen zomer had ik al meerdere ijsvogeltje voorbij zien schieten. Tegen het einde van de tocht hoor ik opeens een hoge piep en zie een blauwe schicht voorbij komen; de ijsvogel! En deze keer land hij eindelijk op een tak en blijft eventjes zitten.
Kwestie van kano goed leggen en de foto maken. Klinkt simpel, maar is het zeker niet. Het stroomt nogal in de Biesbosch door het zoetwatergetij dus iedere keer opnieuw moet ik de kano goed leggen. Gelukkig blijft de ijsvogel lang genoeg zitten en heb ik een paar foto’s waar ik blij mee ben.
Waar ik nog blijer van ben geworden deze dag is het aantal ijsvogels wat ik heb gezien. Na de strenge vorst in februari 2021 was de populatie ijsvogels behoorlijk ingestort. Ondanks hun naam vinden ze de winter helemaal niet leuk. Wanneer er ijs ligt, kunnen ze namelijk geen visjes vangen. Echter hebben ze deze zomer een goed broedseizoen gehad en is de populatie gelukkig weer een stuk gegroeid.
Het witte damhert
Laatst mocht ik een dag mee met een boswachter naar een mooi natuurgebied in Zeeland. In dit gebied lopen reeën, konikpaarden en damherten. Met de pick-up truck rijden we het gebied door, worden mensen gecontroleerd of ze een dagpas hebben aangeschaft en maken we regelmatig een praatje met de bezoekers.
Ondertussen hebben we al een paar damherten gezien, zijn we bij een plek geweest waar het project ‘Dood doet leven’ wordt uitgevoerd en zijn we bij de eendenkooi geweest. Na het bezoek aan de eendenkooi is het tijd om het gebied te verlaten en het laatste uurtje in de polder te gaan kijken.
Vlak voordat we het gebied uitrijden, zien we opeens een wit damhert. Een bijzondere verschijning. Dit damhert heeft waarschijnlijk leucisme. Een afwijking die leidt tot minder pigmentatie in de huid/vacht.
Ondanks dat de boswachter al 10 jaar in dit gebied werkt, heeft hij dit damhert nog nooit gezien. Waarschijnlijk is deze bok het enige witte damhert in dit gebied. Voor zowel de boswachter als mij een bijzondere ontmoeting!