Eind mei was het dan zo ver. Na ruim een jaar wachten, mochten we (Hans en ik) een poging doen om steenuiltjes te fotograferen. Vorig jaar waren we te laat met het boeken van een plekje dus boekten we gelijk twee plaatsen voor dit jaar. Wederom bij één van de fotohutten van Glenn Vermeersch waar zich een koppel steenuilen had gevestigd en jongen hadden gekregen.
Op een parkeerplaats werden we door Glenn verwelkomd en moest er nog even gesteggeld worden over wie er in de hut en wie er in de schuiltentjes gingen zitten. Eigenlijk zou één van ons in de hut moeten en de ander in een schuiltentje; lekker ongezellig. Gelukkig werden we als eersten naar de hut en tentjes gebracht door Glenn en besloten we in de schuiltentjes te gaan zitten.
Wat een avontuur was dat weer. In de tentjes was het behoorlijk warm en benauwd en door het vele gebruik zaten er in de grond allemaal gaten van het krukje waardoor ik meerdere malen bijna achterover ben gekukeld. Ook voor Hans viel het niet mee om met zijn lengte in het tentje te komen en fatsoenlijk te zitten, maar hé… Je moet er wat voor over hebben!
Beiden zaten we in een apart tentje, maar wel gezellig naast elkaar. Tussendoor konden we elkaar dus even wat koffie, thee en wat lekkers uitdelen en af en toe even naar elkaar zwaaien. Het wachten kon beginnen!
Terwijl ik wat jonge konijntjes zie en probeer te fotograferen, hoor ik zowel links als rechts naast me de camera’s op hol slaan. Ik ben blijkbaar zo met de konijntjes bezig dat ik het eerste uilenbezoek mis. Lekker handig Roos…
Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en kunnen we meerdere keren genieten van de steenuil die voedsel komt halen voor de jongen. De jongen hebben we niet gezien, omdat ze nog te jong waren om uit te vliegen. Echter de meelwormen lijken er goed in te gaan, aangezien papa of mama steenuil vaak genoeg terugkomt.
En dan is het opeens stil… We horen wat gerommel in het hok achter ons. Het blijkt de boer te zijn die zijn duiven even komt controleren. Voor de personen in de hut blijkbaar een teken om dan ook maar een feestje te bouwen, ook nadat de boer weg is. Je begrijpt; de uilen hielden het voor gezien.
Gelukkig hebben Hans en ik mooie foto’s kunnen maken, waarvan zelfs wat vliegbeelden. Een bijzonder avontuur waarbij we ook weer hebben kunnen lachen.
Weer een heel leuk verhaal Rosalie en wat een geduld
Hoi Rosalie,
Dat was zeker én wederom een geslaagd avontuur! En die herrieschoppers hebben we maar op de koop toe genomen.
Leuk verslag! Op naar de volgende! 🦉
Tsja… Daar zeggen we voor de rest maar niks meer over. Gelukkig hebben we daarvoor al leuke foto’s kunnen schieten. Binnenkort eens een rondje paarse heide ofzo? Even wat anders! Tot snel!