Het is al een tijdje geleden dat ik een blog schreef. Sterker nog; ruim 4 maanden heb ik niks geschreven… In de vier maanden tussen de laatste blog en deze is er veel gebeurd, waardoor ik simpelweg niet aan schrijven toe kwam, maar het ook gewoon niet kon. Zondag 4 juni is mijn lieve broertje Barry na een lange, zware en oneerlijke strijd overleden.
Een gebeurtenis die me tijdelijk heeft verlamd en soms nog wel eens verlamd. Na zijn ongeluk heeft hij ruim negentien maanden geknokt voor wat hij waard was, maar door alle tegenslag en pech was zijn lichaam leeg en moe gestreden.
Negentien maanden lang stond zijn revalidatie centraal en was er weinig ruimte om zowel iets anders te kunnen als te willen doen. In die negentien maanden zijn we als familie iedere dag bij hem geweest. Weliswaar wisselden we elkaar af, maar toch waren we zeker vijf dagen in de week bij hem. Ik dus zelf ook en ik had het voor geen goud anders willen en kunnen doen, ondanks dat er weinig tijd voor mezelf overbleef.
Het verdriet en gemis is enorm, maar er is ook rust. Rust in het feit dat hij niet meer hoeft te strijden en rust in het feit dat je niet meer ieder moment gebeld wordt dat het niet goed gaat en je stel op sprong weer naar het ziekenhuis moet.
En nu er steeds meer rust komt, komt er in mijn hoofd meer ruimte om weer andere dingen op te pakken. Fotograferen ben ik tijdens het hele traject blijven doen, maar er komt nu ook weer ruimte om de workshops op te pakken, blogs te schrijven en wat grotere projecten op touw te zetten.
Niet omdat het moet, maar omdat het langzaam weer kan en het ook weer langzaam maar zeker lukt in mijn hoofd. Ik krijg er weer energie voor, krijg er weer zin in en probeer alles in zijn geest voort te zetten. Barry was namelijk altijd positief en vrolijk. Problemen waren er niet, oplossingen wel. Donkere dagen bestonden niet voor hem en zijn lijflied was dan ook niet voor niets ‘Laat de zon in je hart’.
Met alles wat ik doe, aanpak en bedenk, probeer ik het positieve in te zien en in oplossingen te denken. Hard werken, maar nog harder genieten!
De komende tijd zul je dus langzaam weer wat meer blogs te lezen krijgen, zullen de workshops weer opgestart worden en zie je hopelijk updates verschijnen over een nieuw project wat ik wil gaan verwezenlijken.
Als laatste wil ik je dit meegeven: Geniet van het leven, maak foto’s (niet alleen van vogels, wild etc., maar ook van jezelf en van familie) en als je iets wil, doe het dan nu. Later is nu. En heb je een baaldag, denk dan aan Barry zijn lijflied:
Laat de zon in je hart
Ze schijnt toch voor iedereen
Geniet van het leven
Want het duurt toch maar even
Lieve Rosalie, wat een mooi en ontroerend blog.
Ook voor jou gaat de zon weer schijnen en denken we allemaal met heel veel respect terug aan Barry.
Heel fijn en sterk van je dat je de draad weer oppakt en heel veel succes met al je plannen.
Ik vind het prachtig wat je doet en blijf het volgen.
Dankjewel Truus, dat zijn allemaal lieve woorden!
Mooi geschreven Rosalie. “Loslaten is liefhebben” is in jullie geval ook zo waar, maar wat is het moeilijk.
Ik hoop dat er een heleboel mooie projecten op je pad komen en dat de zon je hart mag blijven raken ☀️
Dat klopt helemaal Jolanda. Dank voor je lieve woorden. Ik ga mijn best doen!